Week 10
Door: Geeske
Blijf op de hoogte en volg Geeske
14 September 2015 | Verenigd Koninkrijk, Worcester Park
Geen paniek! Geen paniek! Ik leef nog. Ik had alleen gisteren geen tijd meer om mijn verhaal te schrijven. De reden lezen jullie verderop wel..
Met ‘mijn mix’ van Youtube op de achtergrond is het nu aftellen geblazen! Nog minder dan drie weken en dan ben ik alweer thuis. Ik vind het een raar idee, maar het is natuurlijk ook wel weer fijn om naar huis te gaan en mijn familie en vrienden weer te zien. Maar ik ga eerst nog even genieten van deze laatste weekjes met de kids!
Het was weer een bewogen week dus ik heb veel te vertellen! De maandagochtend begon ‘goed’ want Georgia wilde niks van mij weten. Ik kwam beneden en toen ze mijn gezicht zag kreeg ze spontaan een woedeaanval. Nu ik erop terugkijk kan ik er wel om lachen, maar op dat moment werd ik er stiekem wel een beetje verdrietig van. Ik ben al zo lang bezig om een band met haar op te bouwen en nog stééds weet ik bij haar niet waar ik aan toe ben. In het begin kun je zo’n situatie heel goed loslaten, maar het gebeurt elke week en soms elke dag weer opnieuw en dat is toch wel demotiverend. Maar goed, ik heb het over me heen laten komen en ik heb het geprobeerd los te laten want zoals haar humeur zomaar kan omslaan in een woedeaanval, kan het ook zomaar weer helemaal goed zijn. Dus er is altijd hoop!
De maandagavond was ook een feest. Georgia heeft me tijdens het slaapritueel even uitgelegd hoe zij onze relatie ziet. Een beetje uitleg werd ook wel op prijs gesteld, want ze had een enorme woedeaanval en wilde absoluut niks met mij te maken hebben (lees: op bed liggen schreeuwen, schoppen, roepen voor mommy): “Heeste, sometimes I do love you during bed time, but not always because I love mommy very much and I really want mommy to take me to bed.” Ik heb vooral het ‘Heeste, sometimes I do love you’ onthouden, waarbij ik in mijn achterhoofd dacht aan de komende donderdag. Dan doe ‘bed time’ in mijn eentje. Dat wordt dus de eerste keer dat ik Georgia (en Charlie) in mijn eentje naar bed breng, zonder Tim of Katie die normaal het laatste stukje doen bij Georgia. Katie en Tim hebben die avond een soort ouderavond van Georgia’s school.
Nou dan meteen maar door naar de donderdag! Ik heb die dag veel extra werk gedaan. Alleen een uurtje babysitten zodat Katie Georgia van school kon halen werd Charlie vermaken en naar bed brengen en uit bed halen en weer vermaken. Toen Katie en Georgia weer thuis waren heb ik met Georgia film gekeken. Ze zat helemaal tegen mij aan was heel aanhankelijk (jeej!). Dan de avond. De kinderen in mijn eentje naar bed brengen ging allemaal niet zoals ik in mijn hoofd had en ik had het graag anders willen doen. Voor mijn gevoel duurde het uren en ging alles ‘mis’. Maar als ik bedenk dat ze om 20 over 7 allebei sliepen, dan heb ik het toch best goed gedaan! Maar wát een stress, niet normaal. Ik was gesloooooopt. Dus daarna maar even heel wat anders gedaan om mijn hoofd leeg te maken en geen nare dromen te krijgen, haha.
De vrijdag was weer een heerlijke dag. Ik kreeg super veel knuffels van Georgia, we hebben grapjes gemaakt en veel gelachen. Ik mocht haar zelfs optillen ‘just like baby Charlie’. Een super (mid)dag!
Charlie is trouwens echt mijn mattie nu. Wat een heerlijk kereltje! Hij is zo vrolijk en de glimlach die op zijn gezicht verschijnt als ik de kamer binnenkom doet mijn hart smelten. Ik ben nu elke ochtend alleen met hem van 8 tot half 10, als Katie Georgia naar school brengt. Ik ga dan met hem wandelen, naar de playground of we blijven lekker binnen spelen. Super om elke ochtend even quality time met het kleine mannetje te hebben. Dat wordt straks echt afkicken hoor!
En toen was het alweer weekend! Op zaterdagochtend ben ik (in mijn eentje) naar Oxford Street geweest om een verjaardagscadeautje te kopen voor Charlie. Hij wordt op 1 oktober namelijk 1 jaar. Ik heb in de disneywinkel een ‘bath set’ voor hem gekocht waar onder andere Micky Mouse, Mini Mouse, Goofy en Donald Duck deel van uitmaken. Heel schattig. En toen ik daar toch was heb ik voor Georgia ook nog maar een klein cadeautje gekocht dat ik op haar bed leg vlak voordat ik wegga.
Na deze korte shopochtend ging ik richting het Apollo Victoria Theatre om een kaartje te bemachtigen voor de musical Wicked. En ofcourse, lucky me, waren er nog kaarten en heb ik een plekje kunnen bemachtigen op de eerste rij! Wauw, wat een prachtige musical was dat! Ik heb echt genoten. Na de musical moest ik snel naar huis om op te passen. Katie en Tim zouden namelijk uit eten gaan om hun trouwdag te vieren.
Op zondagochtend ben ik naar de kerk geweest hier in Worcester Park. Ik zou met het gezin gaan, maar die gingen ineens niet meer dus ben ik alleen heen geweest. Ik werd meteen heel warm ontvangen en er werd me van alles uitgelegd door mensen die ik niet kende. Het was een kleine kerk en ik denk dat er zo’n 40 à 50 mensen waren. De dienst verliep vrij ‘normaal’ tot het moment dat iedereen ineens opstond en elkaar de hand ging schudden, waarbij werd gezegd “May peace be with you”. Je gaf niet alleen je buren een hand maar álle mensen in de kerk. Dat even een verrassing, maar wel een leuke ervaring. Daarnaast was het deze zondag Avondmaal en dat deden ze ook op een hele mooie manier. Voor het podium langs liep een lange reling (zo leek het van mijn kant), maar dat bleek een grote lange knielbank te zijn. Alle mensen mochten naar voren komen en knielden neer op de knielbank met hun hoofd gebogen en hun handen in een kommetje. Daar kreeg iedereen dan een stukje brood in, wat je dan meteen moest opeten en daarna kreeg je de wijnbeker aangerijkt. Daarna mocht je weer naar je eigen plek toe. Ik heb dit ook gedaan en ik vond het erg bijzonder. Wat trouwens nog wel opvallend was, we zongen in de hele dienst maar 4 liedjes. Maar dan wel weer alle coupletten. Doe mijn maar wat meer verschillende liedjes, haha. Na de dienst werd ik uitgenodigd om een kopje koffie mee te drinken, wat ik natuurlijk niet kon afslaan. Ik heb kennisgemaakt met allemaal lieve dames. Had ik al verteld dat de gemiddelde leeftijd in deze gemeente boven de 55 ligt? Nouja, het was erg gezellig en een leuke bijkomstigheid was dat ik 25 werd geschat. Ik gedraag me natuurlijk ook erg volwassen enzo. Na de koffie ben ik met een dame meegelopen die dezelfde kant op moest als ik en ik heb een heel leuk gesprek met haar gehad! Een zeer leuke en rijke ervaring deze morgen.
De zondagmiddag ben ik naar de film ‘Everest’ geweest in Wimbledon. Ik moest met de bus heen omdat er aan verschillende treinsporen werd gewerkt. Ik had opgezocht dat ik wel terug kon met de trein omdat ze dan al klaar waren. Maargoed, ik naar de film. Het was in Imax 3d (dat vond ik inderdaad erg mooi, Hein Jouke) wat het extra heftig maakte. ‘Everest’ is een verfilming van een documentaire die al eens gemaakt is over één van de grootste expedities naar de top. Ik heb gehuild als een klein kind. Heftig, heftig, maar heel mooi in beeld gebracht. Een aanrader!
En toen kwam dus de terugweg. Ik was op station en daar bleek van alles mis te zijn met de borden die aangeven welke trein er komt en op welke stations die stopt. Dit zorgde ervoor dat ik in een verkeerde trein ben gestapt. Hij ging naar Guildford, dus ik dacht die moet ik hebben, maar deze ging niet langs de stations die ik kende. Dus ik dacht ik stap uit bij het eerst volgende station. Nou dat duuuurde maar en dat duuuurde maar. Echt frustrerend als de trein langs allemaal stations raast waar hij blijkbaar niet stopt. Ik ben dus uitgestapt in Surbiton en moest 20 minuten wachten op de trein die terug ging naar Wimbledon. Op Wimbledon moest ik dus heeeel goed kijken en opletten dat ik in de goede trein stapte. De borden klopten nog steeds niet, dus grote paniek op station. Er was een meneer die de stations omriep vlak voordat er weer een trein kwam. Na 25 minuten had ik dus toch de goede trein en was ik op (de goede) weg naar huis. Ik heb er bijna 2 uur over gedaan om thuis te komen, wat normaal ongeveer een half uur kost (10 min trein en 20 min lopen). Daarom had ik dus geen tijd meer om dit verhaal te schrijven, I’m so sorry!
En in dit verhaal natuurlijk een speciaal stukje ‘starring Hein Jouke’. Deze knappe vent is zondag namelijk alweer 19 jaar geworden! Happy Birthday to my (not so little) brother!
Nou, ik denk dat jullie nu weer helemaal up to date zijn wat betreft mijn leven.
Oant oare wike!
Take care,
Geeske
Met ‘mijn mix’ van Youtube op de achtergrond is het nu aftellen geblazen! Nog minder dan drie weken en dan ben ik alweer thuis. Ik vind het een raar idee, maar het is natuurlijk ook wel weer fijn om naar huis te gaan en mijn familie en vrienden weer te zien. Maar ik ga eerst nog even genieten van deze laatste weekjes met de kids!
Het was weer een bewogen week dus ik heb veel te vertellen! De maandagochtend begon ‘goed’ want Georgia wilde niks van mij weten. Ik kwam beneden en toen ze mijn gezicht zag kreeg ze spontaan een woedeaanval. Nu ik erop terugkijk kan ik er wel om lachen, maar op dat moment werd ik er stiekem wel een beetje verdrietig van. Ik ben al zo lang bezig om een band met haar op te bouwen en nog stééds weet ik bij haar niet waar ik aan toe ben. In het begin kun je zo’n situatie heel goed loslaten, maar het gebeurt elke week en soms elke dag weer opnieuw en dat is toch wel demotiverend. Maar goed, ik heb het over me heen laten komen en ik heb het geprobeerd los te laten want zoals haar humeur zomaar kan omslaan in een woedeaanval, kan het ook zomaar weer helemaal goed zijn. Dus er is altijd hoop!
De maandagavond was ook een feest. Georgia heeft me tijdens het slaapritueel even uitgelegd hoe zij onze relatie ziet. Een beetje uitleg werd ook wel op prijs gesteld, want ze had een enorme woedeaanval en wilde absoluut niks met mij te maken hebben (lees: op bed liggen schreeuwen, schoppen, roepen voor mommy): “Heeste, sometimes I do love you during bed time, but not always because I love mommy very much and I really want mommy to take me to bed.” Ik heb vooral het ‘Heeste, sometimes I do love you’ onthouden, waarbij ik in mijn achterhoofd dacht aan de komende donderdag. Dan doe ‘bed time’ in mijn eentje. Dat wordt dus de eerste keer dat ik Georgia (en Charlie) in mijn eentje naar bed breng, zonder Tim of Katie die normaal het laatste stukje doen bij Georgia. Katie en Tim hebben die avond een soort ouderavond van Georgia’s school.
Nou dan meteen maar door naar de donderdag! Ik heb die dag veel extra werk gedaan. Alleen een uurtje babysitten zodat Katie Georgia van school kon halen werd Charlie vermaken en naar bed brengen en uit bed halen en weer vermaken. Toen Katie en Georgia weer thuis waren heb ik met Georgia film gekeken. Ze zat helemaal tegen mij aan was heel aanhankelijk (jeej!). Dan de avond. De kinderen in mijn eentje naar bed brengen ging allemaal niet zoals ik in mijn hoofd had en ik had het graag anders willen doen. Voor mijn gevoel duurde het uren en ging alles ‘mis’. Maar als ik bedenk dat ze om 20 over 7 allebei sliepen, dan heb ik het toch best goed gedaan! Maar wát een stress, niet normaal. Ik was gesloooooopt. Dus daarna maar even heel wat anders gedaan om mijn hoofd leeg te maken en geen nare dromen te krijgen, haha.
De vrijdag was weer een heerlijke dag. Ik kreeg super veel knuffels van Georgia, we hebben grapjes gemaakt en veel gelachen. Ik mocht haar zelfs optillen ‘just like baby Charlie’. Een super (mid)dag!
Charlie is trouwens echt mijn mattie nu. Wat een heerlijk kereltje! Hij is zo vrolijk en de glimlach die op zijn gezicht verschijnt als ik de kamer binnenkom doet mijn hart smelten. Ik ben nu elke ochtend alleen met hem van 8 tot half 10, als Katie Georgia naar school brengt. Ik ga dan met hem wandelen, naar de playground of we blijven lekker binnen spelen. Super om elke ochtend even quality time met het kleine mannetje te hebben. Dat wordt straks echt afkicken hoor!
En toen was het alweer weekend! Op zaterdagochtend ben ik (in mijn eentje) naar Oxford Street geweest om een verjaardagscadeautje te kopen voor Charlie. Hij wordt op 1 oktober namelijk 1 jaar. Ik heb in de disneywinkel een ‘bath set’ voor hem gekocht waar onder andere Micky Mouse, Mini Mouse, Goofy en Donald Duck deel van uitmaken. Heel schattig. En toen ik daar toch was heb ik voor Georgia ook nog maar een klein cadeautje gekocht dat ik op haar bed leg vlak voordat ik wegga.
Na deze korte shopochtend ging ik richting het Apollo Victoria Theatre om een kaartje te bemachtigen voor de musical Wicked. En ofcourse, lucky me, waren er nog kaarten en heb ik een plekje kunnen bemachtigen op de eerste rij! Wauw, wat een prachtige musical was dat! Ik heb echt genoten. Na de musical moest ik snel naar huis om op te passen. Katie en Tim zouden namelijk uit eten gaan om hun trouwdag te vieren.
Op zondagochtend ben ik naar de kerk geweest hier in Worcester Park. Ik zou met het gezin gaan, maar die gingen ineens niet meer dus ben ik alleen heen geweest. Ik werd meteen heel warm ontvangen en er werd me van alles uitgelegd door mensen die ik niet kende. Het was een kleine kerk en ik denk dat er zo’n 40 à 50 mensen waren. De dienst verliep vrij ‘normaal’ tot het moment dat iedereen ineens opstond en elkaar de hand ging schudden, waarbij werd gezegd “May peace be with you”. Je gaf niet alleen je buren een hand maar álle mensen in de kerk. Dat even een verrassing, maar wel een leuke ervaring. Daarnaast was het deze zondag Avondmaal en dat deden ze ook op een hele mooie manier. Voor het podium langs liep een lange reling (zo leek het van mijn kant), maar dat bleek een grote lange knielbank te zijn. Alle mensen mochten naar voren komen en knielden neer op de knielbank met hun hoofd gebogen en hun handen in een kommetje. Daar kreeg iedereen dan een stukje brood in, wat je dan meteen moest opeten en daarna kreeg je de wijnbeker aangerijkt. Daarna mocht je weer naar je eigen plek toe. Ik heb dit ook gedaan en ik vond het erg bijzonder. Wat trouwens nog wel opvallend was, we zongen in de hele dienst maar 4 liedjes. Maar dan wel weer alle coupletten. Doe mijn maar wat meer verschillende liedjes, haha. Na de dienst werd ik uitgenodigd om een kopje koffie mee te drinken, wat ik natuurlijk niet kon afslaan. Ik heb kennisgemaakt met allemaal lieve dames. Had ik al verteld dat de gemiddelde leeftijd in deze gemeente boven de 55 ligt? Nouja, het was erg gezellig en een leuke bijkomstigheid was dat ik 25 werd geschat. Ik gedraag me natuurlijk ook erg volwassen enzo. Na de koffie ben ik met een dame meegelopen die dezelfde kant op moest als ik en ik heb een heel leuk gesprek met haar gehad! Een zeer leuke en rijke ervaring deze morgen.
De zondagmiddag ben ik naar de film ‘Everest’ geweest in Wimbledon. Ik moest met de bus heen omdat er aan verschillende treinsporen werd gewerkt. Ik had opgezocht dat ik wel terug kon met de trein omdat ze dan al klaar waren. Maargoed, ik naar de film. Het was in Imax 3d (dat vond ik inderdaad erg mooi, Hein Jouke) wat het extra heftig maakte. ‘Everest’ is een verfilming van een documentaire die al eens gemaakt is over één van de grootste expedities naar de top. Ik heb gehuild als een klein kind. Heftig, heftig, maar heel mooi in beeld gebracht. Een aanrader!
En toen kwam dus de terugweg. Ik was op station en daar bleek van alles mis te zijn met de borden die aangeven welke trein er komt en op welke stations die stopt. Dit zorgde ervoor dat ik in een verkeerde trein ben gestapt. Hij ging naar Guildford, dus ik dacht die moet ik hebben, maar deze ging niet langs de stations die ik kende. Dus ik dacht ik stap uit bij het eerst volgende station. Nou dat duuuurde maar en dat duuuurde maar. Echt frustrerend als de trein langs allemaal stations raast waar hij blijkbaar niet stopt. Ik ben dus uitgestapt in Surbiton en moest 20 minuten wachten op de trein die terug ging naar Wimbledon. Op Wimbledon moest ik dus heeeel goed kijken en opletten dat ik in de goede trein stapte. De borden klopten nog steeds niet, dus grote paniek op station. Er was een meneer die de stations omriep vlak voordat er weer een trein kwam. Na 25 minuten had ik dus toch de goede trein en was ik op (de goede) weg naar huis. Ik heb er bijna 2 uur over gedaan om thuis te komen, wat normaal ongeveer een half uur kost (10 min trein en 20 min lopen). Daarom had ik dus geen tijd meer om dit verhaal te schrijven, I’m so sorry!
En in dit verhaal natuurlijk een speciaal stukje ‘starring Hein Jouke’. Deze knappe vent is zondag namelijk alweer 19 jaar geworden! Happy Birthday to my (not so little) brother!
Nou, ik denk dat jullie nu weer helemaal up to date zijn wat betreft mijn leven.
Oant oare wike!
Take care,
Geeske
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
