Week 2
Door: Geeske
Blijf op de hoogte en volg Geeske
19 Juli 2015 | Verenigd Koninkrijk, Worcester Park
Reisverslag week 2
En toen was ik alweer meer dan twee weken in Engeland. Wat gaat het snel! Terwijl ik dit schrijf luister ik op youtube naar Simmertime (De Kast), gewoon omdat het kan en ik Friesland mis. Ik zit hier mee te blèren en te playbacken. Toch niemand die het verstaat, haha.
Goed, over de afgelopen week. Het gaat nu lekker allemaal zijn gangetje. Geen enkele dag is hetzelfde, gewoon omdat je werkt met kinderen en kinderen zorgen er altijd voor dat dingen anders lopen dan gepland. Ze slapen langer of korter, ze zijn vermoeider of juist onvermoeibaar, ze zijn lief of bijzonder vervelend, ze zijn blij of zeurderig. Kortom, elke dag feest! De kinderen zijn nu al meer aan mij gewend en weten dat ik er altijd ben. Het jongetje (van 9 maanden) is mijn grote vriend en kan heerlijk naar me lachen en wil soms zelfs liever naar mij toe dan naar zijn moeder (gebeurt niet vaak, maar toch!). Dat heb ik maar alvast binnen. Zijn poep stinkt wel verschrikkelijk trouwens, dat is minder leuk. Vooral omdat hij alle kanten op draait en het dan overal zit..
Dussss en het meisje (van 3 jaar) heeft een beetje een haat-liefde verhouding met mij denk ik. Volgens mij ben ik strenger of consequenter dan haar moeder (of ik doe dingen gewoon anders) en daar is ze het niet altijd mee eens. Dat kan ze heel goed laten merken. Dan heb ik oordopjes nodig en moet ik voor de deur gaan staan omdat ze er anders vandoor gaat. Ik zal een paar voorbeelden geven van ‘uitdagende’ situaties.
Nummer 1
We gaan naar de playground. Het weggaan van huis, de wandeltocht er naartoe en het spelen zelf waren geen enkel probleem. Super lief kind, niks aan de hand. Maar toen moesten we naar huis voor het avondeten.. Mevrouw had het niet in haar hoofd en schreeuwde de hele playground bij elkaar (lees: liep krijsend over de hele playground langs alle kinderen en ouders). Dus ik liep alvast die kant op met het jongetje in de kinderwagen. Moet je maar niet rekenen dat ze komt. Dus ik vraag of ik haar moet komen halen of dat ze zelf kan komen. Klimt ze bovenop een klimrek, nog veel harder krijsend (echt, alsof de wereld vergaat). Dus ik praat op haar in en vraag of ze zelf haar schoenen aan kan doen of dat ze mijn hulp nodig heeft. Al krijsend gleed ze over de glijbaan naar beneden en deed ik haar schoenen aan. Nog een laatste poging om te blijven volgde: ‘instorten’ midden op de playground. Maar daarna liep ze huilend en stampvoetend achter mij aan naar huis. Tien meter van de playground was het spontaan over en sjeesde ze er vrolijk op haar scooter (step) vandoor. Bijzonder.
Nummer 2
Ik heb ochtendshift op zaterdag wat inhoudt dat ik de kinderen van bed haal, aankleed, was, ontbijt geef en dat soort dingen. Suuuuper lieve kindjes. Het jongetje dronk keurig zijn fles leeg en speelde op mijn kamer totdat het meisje wakker werd. Daarna het meisje aangekleed en (poep)luier vervangen door een onderbroekje. En dat allemaal al boven! Toppertjes. Toen kwam het ontbijt. Ik liet mevrouw kiezen welke cornflakes ze wilde. Dus ze koos en ik deed er aardbeienyoghurt doorheen. Na drie happen hoefde ze niet meer want ze vond het niet lekker. Goed. Adem in, adem uit. Ik besloot haar nog één kans te geven. Ze mocht andere cornflakes kiezen en ze kreeg er melk doorheen, want dat wilde ze graag. Nog geen 20 seconden later zegt ze dat ze het niet lekker vindt en graag wat anders wil. Nou, toen was ze bij mij aan het verkeerde adres. Ik moest nu twee keer eten weggooien, terwijl ze het zelf had uitgekozen! Ze kreeg dus ook niks anders en ik heb haar uitgelegd waarom. Er werd gejammerd en daarna was het over. Terwijl ze een tv programma keek deed ik haar haar (prachtig mooie vlechten natuurlijk) en poetste ik haar tanden. Daarna heb ik haar aan een puzzel gezet die ze keurig rustig heeft gemaakt zodat ik kon opruimen en het jongetje schone kleren aan kon doen. Geen enkel probleem. Ik vertelde dat mommy en daddy om half 9 beneden zouden komen, want ze vroeg steeds waar ze waren. Precies 30 seconden voor half 9 besloot madame dat ze naar mommy toe wilde en maakte aanstalten om de deur te openen en naar boven te gaan. Ik maakte haar duidelijk dat dat niet de bedoeling was en toen dat niet hielp moest ik de deurkruk vasthouden omdat ze er anders vandoor zou zijn gegaan. Toen begon ze natuurlijk ontzettend hard te huilen en zat ze op de grond voor de deur omdat ze er niet langs kon. Juist op dat moment kwam daddy beneden. In daddy’s armen was ze gauw stil en kon ik naar boven gaan en genieten van mijn vrij dag. Erg interessant, vanuit pedagogisch opzicht ook. Luisteren vindt het meisje moeilijk en omdat ze gewend is met huilen vaak haar zin te krijgen is het leven met mij erg zwaar voor haar.
Dan verder met mijn vrije dag! Ik had met een Duits meisje afgesproken op Victoria Station en van daaruit zouden we naar Oxford Street gaan en kijken wat daar te beleven was. Nou, de reis naar Victoria Station was al een hele onderneming voor mij want ik moest op Vauxhall Station overstappen op de underground naar Victoria Station. Mijn eerste keer met de underground. Op Vauxhall liep ik bij het bordje ‘underground’ naar beneden en probeerde ik op de borden een lijn te vinden die langs Victoria ging. Dat lukte dus niet. Ik iemand vragen. Was ik nog helemaal niet bij de underground, maar gewoon nog op het normale station. Goed, ik moest dus naar buiten en vanaf daar naar de underground. Weer wat geleerd. De reis naar Victoria verliep gelukkig heel soepel. Voor mij dan, want er was een man die op het laatste moment probeerde in te stappen en de riem van zijn tas was wel binnen maar de rest van zijn (grote!) tas niet. De deuren openden niet meer (staat ook overal aangegeven trouwens) en aan de ruimte te zien die over was tussen de trein en de tunnel, zou zijn tas het niet overleven. Dàn ben je toch echt wel dom. Die man moet alles zijn krijtgeraakt, want no way gossee dat die tas nog buiten de deur hing bij het volgende station… Maar dus. Op Victoria besloten het Duitse meisje en ik in St. James’s Park (vlakbij Buckingham Palace) iets te gaan drinken en dus niet naar Oxford Street te gaan. Het was namelijk enorm druk. Misschien omdat het hier het eerste weekend van de zomervakantie is, maar er waren duizenden mensen die met de underground wilden en er was gewoon geen doorkomen aan! Na onze drinks in het park zijn we met de underground naar Chalk Farm gegaan, waar een winkel moest zijn waar het Duitse meisje graag naartoe wilde. Eén of andere bekende vintage shop. Dus wij daarheen. Er was ook een enorme markt in Chalk Farm met honderden kraampjes en winkeltjes, dus daar hebben we eigenlijk de hele dag rondgelopen! Het was een heerlijke dag en het was leuk om samen met iemand anders op pad te zijn. Ik ben ’s ochtends om 10 uur vertrokken en ik was ’s avonds rond 8 uur weer thuis. Mooi dagje dacht ik zo!
Zo. Dat was mijn week. Op naar volgende week! Morgen ga ik met de moeder en kinderen naar Cardiff. Daar wonen haar moeder en stiefvader en daar gaan we vier dagen op bezoek. De oma en stiefopa schijnen daar een enorm huis te hebben en een uitnodiging om mee te gaan sla ik natuurlijk niet af. Het is immers gewoon een werkweek voor mij en dan kan ik ook nog eens nieuwe mensen ontmoeten en nieuwe dingen bekijken. Ik ben erg benieuwd! En dan heb ik daarna drie dagen het huis hier voor mezelf omdat het gezin met familie een weekend naar Center Parcs gaat. Mooi vooruitzicht!
Best wishes,
Geeske
En toen was ik alweer meer dan twee weken in Engeland. Wat gaat het snel! Terwijl ik dit schrijf luister ik op youtube naar Simmertime (De Kast), gewoon omdat het kan en ik Friesland mis. Ik zit hier mee te blèren en te playbacken. Toch niemand die het verstaat, haha.
Goed, over de afgelopen week. Het gaat nu lekker allemaal zijn gangetje. Geen enkele dag is hetzelfde, gewoon omdat je werkt met kinderen en kinderen zorgen er altijd voor dat dingen anders lopen dan gepland. Ze slapen langer of korter, ze zijn vermoeider of juist onvermoeibaar, ze zijn lief of bijzonder vervelend, ze zijn blij of zeurderig. Kortom, elke dag feest! De kinderen zijn nu al meer aan mij gewend en weten dat ik er altijd ben. Het jongetje (van 9 maanden) is mijn grote vriend en kan heerlijk naar me lachen en wil soms zelfs liever naar mij toe dan naar zijn moeder (gebeurt niet vaak, maar toch!). Dat heb ik maar alvast binnen. Zijn poep stinkt wel verschrikkelijk trouwens, dat is minder leuk. Vooral omdat hij alle kanten op draait en het dan overal zit..
Dussss en het meisje (van 3 jaar) heeft een beetje een haat-liefde verhouding met mij denk ik. Volgens mij ben ik strenger of consequenter dan haar moeder (of ik doe dingen gewoon anders) en daar is ze het niet altijd mee eens. Dat kan ze heel goed laten merken. Dan heb ik oordopjes nodig en moet ik voor de deur gaan staan omdat ze er anders vandoor gaat. Ik zal een paar voorbeelden geven van ‘uitdagende’ situaties.
Nummer 1
We gaan naar de playground. Het weggaan van huis, de wandeltocht er naartoe en het spelen zelf waren geen enkel probleem. Super lief kind, niks aan de hand. Maar toen moesten we naar huis voor het avondeten.. Mevrouw had het niet in haar hoofd en schreeuwde de hele playground bij elkaar (lees: liep krijsend over de hele playground langs alle kinderen en ouders). Dus ik liep alvast die kant op met het jongetje in de kinderwagen. Moet je maar niet rekenen dat ze komt. Dus ik vraag of ik haar moet komen halen of dat ze zelf kan komen. Klimt ze bovenop een klimrek, nog veel harder krijsend (echt, alsof de wereld vergaat). Dus ik praat op haar in en vraag of ze zelf haar schoenen aan kan doen of dat ze mijn hulp nodig heeft. Al krijsend gleed ze over de glijbaan naar beneden en deed ik haar schoenen aan. Nog een laatste poging om te blijven volgde: ‘instorten’ midden op de playground. Maar daarna liep ze huilend en stampvoetend achter mij aan naar huis. Tien meter van de playground was het spontaan over en sjeesde ze er vrolijk op haar scooter (step) vandoor. Bijzonder.
Nummer 2
Ik heb ochtendshift op zaterdag wat inhoudt dat ik de kinderen van bed haal, aankleed, was, ontbijt geef en dat soort dingen. Suuuuper lieve kindjes. Het jongetje dronk keurig zijn fles leeg en speelde op mijn kamer totdat het meisje wakker werd. Daarna het meisje aangekleed en (poep)luier vervangen door een onderbroekje. En dat allemaal al boven! Toppertjes. Toen kwam het ontbijt. Ik liet mevrouw kiezen welke cornflakes ze wilde. Dus ze koos en ik deed er aardbeienyoghurt doorheen. Na drie happen hoefde ze niet meer want ze vond het niet lekker. Goed. Adem in, adem uit. Ik besloot haar nog één kans te geven. Ze mocht andere cornflakes kiezen en ze kreeg er melk doorheen, want dat wilde ze graag. Nog geen 20 seconden later zegt ze dat ze het niet lekker vindt en graag wat anders wil. Nou, toen was ze bij mij aan het verkeerde adres. Ik moest nu twee keer eten weggooien, terwijl ze het zelf had uitgekozen! Ze kreeg dus ook niks anders en ik heb haar uitgelegd waarom. Er werd gejammerd en daarna was het over. Terwijl ze een tv programma keek deed ik haar haar (prachtig mooie vlechten natuurlijk) en poetste ik haar tanden. Daarna heb ik haar aan een puzzel gezet die ze keurig rustig heeft gemaakt zodat ik kon opruimen en het jongetje schone kleren aan kon doen. Geen enkel probleem. Ik vertelde dat mommy en daddy om half 9 beneden zouden komen, want ze vroeg steeds waar ze waren. Precies 30 seconden voor half 9 besloot madame dat ze naar mommy toe wilde en maakte aanstalten om de deur te openen en naar boven te gaan. Ik maakte haar duidelijk dat dat niet de bedoeling was en toen dat niet hielp moest ik de deurkruk vasthouden omdat ze er anders vandoor zou zijn gegaan. Toen begon ze natuurlijk ontzettend hard te huilen en zat ze op de grond voor de deur omdat ze er niet langs kon. Juist op dat moment kwam daddy beneden. In daddy’s armen was ze gauw stil en kon ik naar boven gaan en genieten van mijn vrij dag. Erg interessant, vanuit pedagogisch opzicht ook. Luisteren vindt het meisje moeilijk en omdat ze gewend is met huilen vaak haar zin te krijgen is het leven met mij erg zwaar voor haar.
Dan verder met mijn vrije dag! Ik had met een Duits meisje afgesproken op Victoria Station en van daaruit zouden we naar Oxford Street gaan en kijken wat daar te beleven was. Nou, de reis naar Victoria Station was al een hele onderneming voor mij want ik moest op Vauxhall Station overstappen op de underground naar Victoria Station. Mijn eerste keer met de underground. Op Vauxhall liep ik bij het bordje ‘underground’ naar beneden en probeerde ik op de borden een lijn te vinden die langs Victoria ging. Dat lukte dus niet. Ik iemand vragen. Was ik nog helemaal niet bij de underground, maar gewoon nog op het normale station. Goed, ik moest dus naar buiten en vanaf daar naar de underground. Weer wat geleerd. De reis naar Victoria verliep gelukkig heel soepel. Voor mij dan, want er was een man die op het laatste moment probeerde in te stappen en de riem van zijn tas was wel binnen maar de rest van zijn (grote!) tas niet. De deuren openden niet meer (staat ook overal aangegeven trouwens) en aan de ruimte te zien die over was tussen de trein en de tunnel, zou zijn tas het niet overleven. Dàn ben je toch echt wel dom. Die man moet alles zijn krijtgeraakt, want no way gossee dat die tas nog buiten de deur hing bij het volgende station… Maar dus. Op Victoria besloten het Duitse meisje en ik in St. James’s Park (vlakbij Buckingham Palace) iets te gaan drinken en dus niet naar Oxford Street te gaan. Het was namelijk enorm druk. Misschien omdat het hier het eerste weekend van de zomervakantie is, maar er waren duizenden mensen die met de underground wilden en er was gewoon geen doorkomen aan! Na onze drinks in het park zijn we met de underground naar Chalk Farm gegaan, waar een winkel moest zijn waar het Duitse meisje graag naartoe wilde. Eén of andere bekende vintage shop. Dus wij daarheen. Er was ook een enorme markt in Chalk Farm met honderden kraampjes en winkeltjes, dus daar hebben we eigenlijk de hele dag rondgelopen! Het was een heerlijke dag en het was leuk om samen met iemand anders op pad te zijn. Ik ben ’s ochtends om 10 uur vertrokken en ik was ’s avonds rond 8 uur weer thuis. Mooi dagje dacht ik zo!
Zo. Dat was mijn week. Op naar volgende week! Morgen ga ik met de moeder en kinderen naar Cardiff. Daar wonen haar moeder en stiefvader en daar gaan we vier dagen op bezoek. De oma en stiefopa schijnen daar een enorm huis te hebben en een uitnodiging om mee te gaan sla ik natuurlijk niet af. Het is immers gewoon een werkweek voor mij en dan kan ik ook nog eens nieuwe mensen ontmoeten en nieuwe dingen bekijken. Ik ben erg benieuwd! En dan heb ik daarna drie dagen het huis hier voor mezelf omdat het gezin met familie een weekend naar Center Parcs gaat. Mooi vooruitzicht!
Best wishes,
Geeske
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
